در نبود رقابت این طبیعی است که شرکت‌ها به دنبال کسب سود حداکثری بدون توجه به ارزش‌گذاری صحیح کالا باشند. هنگامی که دروازه‌های کشور به نام حمایت از تولیدکننده، بسته شوند، نباید انتظار بالا رفتن کیفیت یا فروش با قیمت منصفانه را از همان تولیدکننده حمایت شده داشته باشیم. این تجربه‌ای ایست که در دهه‌های اخیر بر ما ثابت شده و البته دود آن به چشم مشتری و مصرف‌کننده ایرانی می‌رود.
مدیران خودرو، قیمت‌های خود را به‌روز کرد و البته باید گفت که گران‌تر کرد. البته ممکن است در حضور قیمت‌های فضایی و غیرقابل‌باوری چون بالای ۶۰۰ میلیون برای دنا پلاس توربوی اتومات، قیمت ۵۰۰ میلیونی آریزو ۵ توربوی اتومات و ۶۹۷ میلیونی آریزو ۶ چندان هم عجیب نباشد. شاید هم در آینده‌ای نزدیک همین قیمت‌ها هم تبدیل به خاطره شوند.
اگر منصفانه به این قیمت‌ها نگاه کنیم و آن را با قیمت‌ها در سایر نقاط عالم مقایسه کنیم، عمق فاجعه بیشتر نمایان می‌شود. مگر نه این است که این خودروها در حال حاضر در ایران مونتاژ می‌شوند و از معافیت‌های مختلف و مشوق‌ها بهره می‌برند. پس باید قیمت آن‌ها نیز مساوی با سیار بازارهای دنیا باشد. به‌عنوان‌مثال قیمت تیگو ۷ در امارات ۶۵ هزار درهم معادل ۴۲۵ میلیون تومان (به نرخ آزاد درهم در بازار در تاریخ امروز ۳۰ شهریور ۹۹) فروخته می‌شود. یعنی تقریباً نصف قیمت بازار ایران! قیمت تیگو ۵ نیز معادل ۳۰۰ میلیون است و قیمت یک آریزو ۶ فول در گران‌ترین نسخه خود در چین هم ۱۰۷ هزار یوان یعنی ۳۹۸ میلیون تومان می‌باشد.
رؤیاهای بسیاری از مردم برای خرید یک خودروی حداقلی نیز در حال پرپر شدن هستند و ظاهراً مسئولان نیز جز راه‌حل‌های نخ‌نما و خلق‌الساعه، توان و یا اراده‌ای برای حل این مشکلات ندارند. شرکت‌ها و دلالان در حال زدن جیب مردم هستند و نظارت تنها تبدیل به یک شعار غیر قابل باور شده است.